I jest nas piątka... tak jak długo chcieliśmy. Trochę się przeceniliśmy i może nie będzie to tak kolorowe i łatwe jak chcieliśmy, ale na pewno będzie to coś niesamowitego. Bo chcieliśmy od początku żeby tak było. Najważniejsze póki co jest to, ze cieszymy się z tego jak sprawy się potoczyły; ze będziemy mieszkać razem.
Jest nas piątka.
Chris - jak zdecydowana większość Amerykanów przyjechał z Kalifornii, ale jego rodzice są z Meksyku. W Stanach skończył już właściwie studia - dwa kierunki: stosunki międzynarodowe i coś na kształt religioznawstwa. Tutaj realizuje przedmioty z obu tych kierunków. 24 lata na karku i miliony historii do opowiedzenia. Co więcej, pisuje do gazety w swoim mieście. Pomyślelibyście, ze to jakieś krótkie notki czy głupie artykuły o byle czym. Okazuje się, ze nie. Przeczytał nam dwa artykuły, które napisał tutaj, w Turcji. Umiejętne połączenie swego rodzaju sprawozdania z pobytu tutaj z głębszym porównaniem "tutaj" z "tam" i "teraz" z "wtedy". Do tego pisze coś na kształt wierszy (powiedziałbym bardziej, ze to teksty do kawałków hip hopowych) - własne przemyślenia połączone z uniwersalnymi prawdami, które dotyczą nas wszystkich. Gdy je nam czyta, zawsze panuje cisza.
Gwen - a raczej Ghoncheh. Również z Kalifornii, ale jej rodzice są z Iranu. Potrafi mówić po Persku, co okazuje się być niezwykle przydatne w Turcji. Chociażby osoba, która opiekuje się naszym mieszkaniem jest Irańczykiem, który średnio mówi po angielsku; dlatego jej wiedza okazuje się bezcenna. Niezwykle sympatyczna i otwarta osoba, która próbuje pochłonąć tyle wiedzy i doświadczeń ile tylko się da.
Keita - dla mnie zawsze będzie jak banan, czyli żółty na zewnątrz, a biały w środku. Szczerze, to najmniej go lubię. Może to jednak zbyt wielki szok kulturowy... nieważne. Niemniej jednak Keith to dobry człowiek. Pomysłowy (jak to na Azjatę przystało) i z zabójczym śmiechem (przypomina mi Tunca :) ).
Lauren - czyli kolejna dziewczyna z "Cali". Ale żeby nie było wszystko tak oczywiste, to w jej żyłach płynie mieszkanka rumuñskiej i włoskiej krwi. Az dziw bierze, ale to bystra dziewczyna, również chętna do poznania świata i innych ludzi.
I ja.
Jak pewnie widać wyżej, Chris wydaje siê najciekawsza osoba. Jestem serio pod wrażeniem. A moje wyobrażenie o osobach z Meksyku czy ze Stanów leglo w gruzach. I przecież o to chodzi w wymianie. O to chodzi w takich sytuacjach...
***
Dzisiaj w koñcu przeprowadziliśmy się do NASZEGO mieszkania.
Miejsce jest niesamowite. Nie tylko ze względu na położenie (ścisłe centrum) czy wielkość (150m^2 minimum) i sąsiedztwo (polowa ESNu Bilkent w pobliskich budynkach, a drzwi w drzwi mieszkać od jutra będzie 7 osób z wymiany od nas). Przede wszystkim ze względu na nas. Wiem, zaczynam być monotematyczny, ale tak prawda. Jestem niesamowicie podekscytowany tym, ze żyjemy razem w takiej a nie innej mieszance kulturowej. Może to za wcześnie, żeby mówić, ze jest super i w ogóle, ale póki co wszystko wskazuje na to, ze bêdzie to wspaniale dzielenie powierzchni mieszkalnej. Nie sadziłem, ze zblizę siê do kogokolwiek tak bardzo i tak szybko. A wieczory takie jak dzisiaj tylko sprzyjają zacieśnianiu znajomości. Najpierw pierwsza wspólna kolacja (co z tego, ze zamawiana), a potem wino, piwo, szarlotka, Cafe del mar i rozmowy. Badź milczenie.
Bo czasami trzeba pomilczeć, żeby samemu się uspokoić i zrozumieć co siê dzieje.
Niech Was jednak nie zwiedzę tak bardzo to co tutaj piszę. To, ze piszê tak dobrze o nich nie oznacza, ze zapomniałem o moich dobrych znajomych i przyjaciołach w Polsce. O nie... nie zapomniałem. Cały czas mam Was na zdjêciach i w pamiątkach kolo łóżka, ale przede wszystkim w sercu i pamięci.
Kto jednak powiedział, ze macie monopol na przyjaźń :)
PS: A już nıedlugo w końcu jakaś notka kulturowo-turystyczna :)
PS: Na pierwszym zdjęciu z Chrisem i Aylin (ESN). Kolejne to Gwen i Lauren. A ostatnie to widok z naszego balkonu nocą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz